گفت کاین هر دو جهان بالا و پست

قطرهٔ آب است نه نیست و نه ‌هست

دل در این سختی به صد اندوه خست

زانک عشق گوهرم بر کوه بست

جمله را در پر او باید نشست

تا ز ظلش ذره‌ای آید به دست

هرک در جمعیتی خواهد نشست

در خرابی بایدش رفتن چو مست

هدهدش گفت ای ز عشق گنج مست

من گرفتم کامدت گنجی به دست

این بدان چون این بدانستی نخست

سوی آن حضرت نسب کردی درست

گفت چون دین رفت چه جای دلست

عشق ترسازاده کاری مشکل است

گفت تسبیحم بیفکندم ز دست

تا توانم بر میان زنار بست

گفت اگر کعبه نباشد دیر هست

هوشیار کعبه‌ام در دیر مست

کی کنند، ای از شراب شرک مست

زاهدان در کوی ترسایان نشست؟

گفت دختر گر درین کاری تو چست

دست باید پاکت از اسلام شست

خمر، هر معنی که بودش از نخست

پاک از لوح ضمیر او بشست

آن صنم را دید می در دست و مست

شیخ شد یکبارگی آنجا ز دست

این زمان چون شیخ عاشق گشت مست

اوفتاد از پای و کلی شد ز دست

شد خراب آن پیر و شد از دست و مست

مست و عاشق چون بود؟ رفته ز دست

گر به هشیاری نگشتم بت‌پرست

پیش بت مصحف بسوزم مست مست

شیخ را بردند سوی دیر مست

بعد از آن گفتند تا زنار بست

بعد چندین سال ایمان درست

این چنین نوباوه رویش باز شست

روز هشیاری نبودم بت پرست

بت پرستیدم چو گشتم مست مست

ذره‌ای عشق از کمین درجست چست

برد ما را بر سر لوح نخست