آتشی نو در وجود اندرزدیم

در میان محو نو اندرشدیم

نیک و بد اندر جهان هستی است

ما نه نیکیم ای برادر نی بدیم

هر چه چرخ دزد از ما برده بود

[...]

بار دیگر ما به قصه آمدیم

ما از آن قصه برون خود کی شدیم

سبزه‌ها گویند ما سبز از خودیم

شاد و خندانیم و بس زیبا خدیم

سروری چون شد دماغت را ندیم

هر که بشکستت شود خصم قدیم

کز جهان زنده ز اول آمدیم

باز از پستی سوی بالا شدیم

طالب حیرانی خلقان شدیم

دست طمع اندر الوهیت زدیم

تا بخوردیم آن دم تو و آمدیم

تو بتون رفتی و ما هیزم شدیم

مطربان خواهی و قوال و ندیم

کوهها را پیشت آرد آن قدیم

ما هم از ایام بخت‌آور شدیم

بارها بر وی مظفر آمدیم

ز آب شور و مهلکی بیرون شدیم

بر رحیق و چشمهٔ کوثر زدیم

حرف آموزد ولی سر قدیم

او نداند طوطی است او نی ندیم

در عدم ما مستحقان کی بدیم

که برین جان و برین دانش زدیم

ز امر شاه خویش بیرون آمدیم

با عنایات پدر یاغی شدیم

همدم دیرینه و یار قدیم

هم حریفم بوده دایم هم ندیم

در حضر چون جان و تن با هم بدیم

در سفر با هم مصاحب می شدیم

اتفاقاً سوی تبریز آمد ی م

قرب شش ماهی بهم آنجا بدیم

سر مکنون دل او ما بدیم

نعرهٔ بی باکانه زد افشا شدیم

حرف بی صوت اندرین عالم بدیم

از رسالت مصرع موزون شدیم

مرد را تنها تویی یار قدیم

هم‌یناهی‌، هم شریکی‌، هم ندیم

پنبهٔ این شعلهٔ سوزان شدیم

آتش پندار را دامان زدیم