با خرد گفتم که دستور جهان

دست می‌زد گفت چه دستور و دست

دست نتوان خواندن او را زینهار

پنج کان بر پنج دریا می‌زدست

خاک پایش قبلهٔ روح آمده‌ست

انبیا را قبله گاه جان بدست

شاهباز جان بحضرت آمدست

جهد کن تا هرگزش ندهی ز دست

این سخن اندر کتابت نامدست

این سخن پیش از وجود دل بُدست

این رموز ما ز جائی آمدست

کاندرآنجا عقل رهبر گم شدست

چون در آخر راه بر حق آمدست

عاقبت جان راه بین حق شدست

گر ز شاه آمد ترا دری بدست

جهد کن تا ندهیش آسان ز دست

جمله را مقصود جوهر آمدست

جوهری را کرده شان دامن بدست

اوستادم این زمان خودتم ز دست

ذات من گویی در آنجا گم بدست

این دویی از احولی من شدست

بند را هم در دوئی پرده بدست

موش تا انبار ما حفره زدست

و از فنش انبار ما ویران شدست

این جهان محدود و آن خود بی‌حدست

نقش و صورت پیش آن معنی سدست

اندر آ مادر که اقبال آمدست

اندر آ مادر مده دولت ز دست

خَلقِ حق افعال ما را موُجِدست

فعل ما آثار خَلقِ ایزدست

گفت دیدیت آن قضا معلن شدست

صورت اومید را گردن زدست

رب هب لی از سلیمان آمدست

که مده غیر مرا این ملک دست

وهم مخلوقست و مولود آمدست

حق نزاییده‌ست او لم یولدست

شاهد تو سد روی شاهدست

مرشد تو سد گفت مرشدست

کین چه شُکر است، این عدوی ما بُد است

کر قیاسی کرد و، آن کژ آمدست

تیغ حلمم گردن خشمم زدست

خشم حق بر من چو رحمت آمدست