شب زمستان بود، کپی سرد یافت

کرمکی شبتاب ناگاهی بتافت

کپیان آتش همی پنداشتند

پشتهٔ هیزم برو بر داشتند

وز درخت اندر، گواهی خواهد اوی

تو بدانگاه از درخت اندر بگوی:

کان تبنگوی اندرو دینار بود

آن ستد ز یدر که ناهشیار بود

ما کلف الله نفسا فوق طاقتها

ولا تجود ید الا بما تجد

تا سنائی کیست کاید بر درت

مجد کو تا گویدش کز راه برد

نام او می‌دان و نقشش را مبین

[...]

دست تو بر هشت جنت مطلق است

بر سر هفتم فلک پای تو باد

نوبهار بوستان مملکت

فر عدل عالم آرای تو باد

سایه خورشید فضل کردگار

تاج فرق آسمان سای تو باد

بر موافق گیسو«ی» حور بهشت

بوی خلق شادی افزای تو باد

مار زرین خلقت مشگین سخن

شکل کلک فلک پیمای تو باد

مور عنبر صورت کافور پوش

خط روزآرای شب زای تو باد

تا دل ابر بهاری در دهد

مهر بر گردون زر اندای تو باد

تا دم باد خزان زرگر شود

کان به که در سیم پالای تو باد

ابر و برق و آسمان و آفتاب

دست و کلک و همت و رای تو باد

پند آن پیر مغان یاد آورید

بانگ مرغ زند خوان یاد آورید

دجله دجله تا خط بغداد جام

می دهید و از کیان یاد آورد

خفتگان را در صبوح آگه کنید

[...]

بی‌خودی می‌گفت در پیش خدای

کای خدا آخر دری بر من گشای

رابعه آنجا مگر بنشسته بود

گفت ای غافل کی این در بسته بود

خلق ترسند از تو من ترسم ز خود

کز تو نیکو دیده‌ام از خویش بد

تو بدو بشناس او را نه به خود

راه از و خیزد بدو نه از خرد

زان شد آمد چون بیندیشد خرد

می‌ندانم تا برد یک جان ز صد

خواجگی هر دو عالم تاابد

کرد وقف احمد مرسل احد

خون روان شد زو ز چوب بی‌عدد

هم چنان می‌گفت احد می‌گفت احد

گر درآیی و برون آیی ز خود

سوی معنی راه یابی از خرد