نه دری در سینه میبگشایدم

نه جمالی روی میبنمایدم

از خدای خویش آن میبایدم

کز سر فضلی دری بگشایدم

نک صریح آواز حق می‌آیدم

همچو صاف از درد می‌پالایدم

نعرهٔ مستان خوش می‌آیدم

تا ابد جانا چنین می‌بایدم

بر عوان از جهل او رحم آیدم

بر یتیم از بی کسی بخشایدم

تابه اکنون هر چه زو یاد آیدم

دل بران بیچاره می‌بخشایدم

ای خداوندی که هر روز از درت

مژده فتحی دگر می‌آیدم

درگرفت از دولتت کارم چو شمع

این زمان پروانه‌ای می‌بایدم

قطره قطره آب می‌بنمایدم

لحظه لحظه تشنگی افزایدم