دیو را وقتی که در زندان کنی

با سلیمان قصد شادروان کنی

گر بدعوی عزم این میدان کنی

سر دهی بر باد و ترک جان کنی

گر سر مویی فراایشان کنی

هر یکی را همچو صد ثعبان کنی

خانه و شهر بدن ویران کنی

همچو گل جا در میان جان کنی

هرچه حق فرموده باشد آن کنی

غیر حق را در جهان ویران کنی

هرچه تو از دید آن نقصان کنی

عاقبت بین شو نباید آن کنی

گه شوی یاجوج وقصد جان کنی

گه تو سدّ باشی ودفع آن کنی

دست آن داری که جان را جان کنی

درد دل را تا ابد درمان کنی

میتوانی گر مرا درمان کنی

کار جان دردمند آسان کنی

نفس را آن به که در زندان کنی

هرچه فرماید خلاف آن کنی

کی بود کین درد را درمان کنی؟

کی بود کین رنج را آسان کنی؟

کی بسازی چارهٔ بیچاره‌ای؟

بی‌دلی را کی دوای جان کنی؟

کی برون آیی ز پرده آشکار؟

[...]

آب اگر در روغن جوشان کنی

دیگدان و دیگ را ویران کنی

ای که خاک شوره را تو نان کنی

وی که نان مرده را تو جان کنی

بازشان وقت سحر پران کنی

تا به شب محبوس این ابدان کنی

مرده ای را تحفه ی جانان کنی

لاشه خر را هدیه ی سلطان کنی

در ره ما بایدش قربان کنی

پیکرش در خاک و خون غلطان کنی

هین بران تا جا در آن بستان کنی

سیر سرو و سنبل و ریحان کنی

چون پسندم جای در میدان کنی

تن مشبک از دم پیکان کنی