ای سرای و باغ تو زندان تو

وای جانت، وابلای جان تو

جمله ملک و ملایک آن تو

ناصرخسرو شده دربان تو

خود گرفته خواب غفلت جان تو

بهر دنیا رفته است ایمان تو

زانکه نقلست این حکایت زان تو

از ثقات ساکن دیوان تو

گفت ای صحن مرصع زان تو

صد هزاران قبه سرگردان تو

چون بدانستم برای جان تو

خویشتن را میکنم قربان تو

گرچه عالم گشت پر طوفان تو

بیشتر شد تشنگی جان تو

ای جهانی جان و دل حیران تو

صد هزاران عقل سرگردان تو

این جهان و آن جهان خواهان تو

امشبی من آمدم مهمان تو

چون بسی گفتیم از دستان تو

گل بیامد بر سر پیمان تو

هست این تمثیل جسم و جان تو

یک دو روزی آمده مهمان تو

گرنه او بودی نبودی جان تو

اوست سر خیل ره و برهان تو

جوهر آن تو ممالک آن تو

شهریار این لحظه در فرمان تو

ای همه سرگشتگان مهمان تو

آفتاب از آسمان پرسان تو

چشم بد از روی خوبت دور باد

ای هزاران جان فدای جان تو

چون فدا گردند جاویدان شوند

[...]

ای خداوند ای قدیم احسان تو

آنکه دانم وانکه نه هم آن تو

شرم ناید تیغ را از جان تو

آن تست این ای برادر آن تو

تا یقین گرددمرا ایقان تو

و اعتقاد خوب با برهان تو

دولت تو بخت فرزندان تو

بود آن گوهر به حق جان تو

در خور سر بد و طغیان تو

تا بدانی کوست درخوردان تو

زنده کرده و معتق و دربان تو

این جهان و آن جهان بر خوان تو