تا نشیند آتش پیکار و کین

پشت پا زد بر سر تاج و نگین

اشک او بر چید جبریل از زمین

همچو شبنم ریخت بر عرش برین

بهره ئی خواهی اگر از علم دین

در میان حلقهٔ درسم نشین

در هجوم کارهای ملک و دین

با دل خود یک نفس خلوت گزین

یک زمان با رفتگان صحبت گزین

صنعت آزاد مردان هم ببین

طعنه ئی زد چرخ نیلی بر زمین

روزگار کس ندیدم این چنین

عشق سلطان است و برهان مبین

هر دو عالم عشق را زیر نگین

آبها سیمین ، هوا ها عنبرین

قصرها با قبه های زمردین

شیخ ملت با حدیث دلنشین

بر مراد او کند تجدید دین

مؤمنان را گفت آن سلطان دین

«مسجد من این همه روی زمین»

فقر عریان گرمی بدر و حنین

فقر عریان بانگ تکبیر حسین

در گذشت از حکم این سحر مبین

کافری از کفر ، دینداری ز دین

تا فرنگی قومی از مغرب زمین

ثالث آمد در نزاع کفر و دین

آنکه بخشد بی یقینان را یقین

آنکه لرزد از سجود او زمین

عید آزادان شکوه ملک و دین

عید محکومان هجوم مؤمنین

گرمی هنگامهٔ بدر و حنین

حیدر و صدیق و فاروق و حسین

قوت از جمعیت دین مبین

دین همه عزم است و اخلاص و یقین

ای امین دولت تهذیب و دین

آن ید بیضا برآر از آستین

چشم صائب از سوادش سرمه چین

روشن و پاینده باد آن سر زمین

پرده بگذار آشکارائی گزین

تا بلرزد از سجود تو زمین