همچنان آواز میآمد یقین

این رموزم هم بدان ای راه بین

کاشکی اول مرا من همچنین

بودمی اندر عیان او یقین

کی مکان تو شود پیدا چنین

بی مکان هرگز مکان گردد یقین

رنگ گل با بوی تو شد همنشین

آب چون گل گشت از روی یقین

گاه محبوس خدا گشته یقین

گاه گشته در گمانی راه بین

راز خود با راز حق آمد یقین

راز باید گفت مرد راه بین

این همه گفتم ترا ای دل ببین

بگذر از خود تا گمان گردد یقین

چون تو فانی میشوی باری درین

پیش راهش میربرعین یقین

ای بسا سالک که هالک شد ازین

گرچه در ره بود مرد راه بین

عکس آن جوهر به از نور یقین

سالکان را پیش رو او راه بین

عکس را بر ذات ذات اندر یقین

کس ندیدش جز که مرد راه بین

سالک ره کردهٔ راه یقین

دید آنجا راستی در آستین

پرتو تو آسمانست و زمین

پرتو تو هم مکان و هم مکین

نیست پیدا آسمان و هم زمین

نیست پیدا هم مکان و هم مکین