گر سگی کردیم ای شیرآفرین

شیر را مگمار بر ما زین کمین

بنگرم از اوج با چشم یقین

من ببینم آب در قعر زمین

تو ز چشم انگشت را بر دار هین

وانگهانی هرچه می‌خواهی ببین

بی‌سلاح این مرد خفته بر زمین

من به هفت اندام لرزان چیست این

مرد گفتش کای امیرالمؤمنین

جان ز بالا چون در آمد در زمین

کَردِ حق و کَردِ ما هر دو ببین

کَردِ ما را هست دان پیداست این

از برون آوازشان آید ز دین

که ره رستن ترا اینست این

ساحران در عهد فرعون لعین

چون مری کردند با موسی بکین

بهر گریه آمد آدم بر زمین

تا بود گریان و نالان و حزین

خواجه چون دیدش فتاده همچنین

بر جهید و زد کله را بر زمین

هر که محراب نمازش گشت عین

سوی ایمان رفتنش می‌دان تو شین

هر که با سلطان شود او همنشین

بر درش شستن بود حیف و غبین

باغ دل را سبز و تر و تازه بین

پر ز غنچه و ورد و سرو و یاسمین

همچنین در غیب انواعست این

در زیان و سود و در ربح و غبین

آن ستون را دفن کرد اندر زمین

تا چو مردم حشر گردد یوم دین

از عصا ماری و از استن حنین

پنج نوبت می‌زنند از بهر دین

چون شنید از سنگها بوجهل این

زد ز خشم آن سنگها را بر زمین

مار گوید ای فسون‌گر هین و هین

آن خود دیدی فسون من ببین

جان تو کز بهر خویشم نیست این

از برای تستم این ناله و حنین

رحم کن پنهان ز خود ای خشمگین

ای که خلقت به ز صد من انگبین