بانگ آمد ناگهان که رفت بیم

یافت شد گم‌گشته آن دُر یتیم

پس خطر باشد مقلد را عظیم

از ره و ره‌زن ز شیطان رجیم

مار بد جانی ستاند از سلیم

یار بد آرد سوی نار مقیم

عالم وهم و خیال طمع و بیم

هست ره‌رو را یکی سدی عظیم

امر عاجز را قبیحست و ذمیم

خشم بتر خاصه از رب رحیم

پادشاهی کن ببخشش ای رحیم

ای کریم ابن الکریم ابن الکریم

گفت نه نه من حریف آن میم

من به ذوق این خوشی قانع نیم

عارفست و باز رست از خوف و بیم

های هو را کرد تیغ حق دو نیم

جذب یک راههٔ صراط المستقیم

به ز دو راه تردد ای کریم

گرد آید مرد و زن جمعی عظیم

ماتم آن خاندان دارد مقیم

می‌کشد آن دانه را با حرص و بیم

که نمی‌بیند چنان چاش کریم

گفت قاضی من قضادار حیم

حاکم اصحاب گورستان کیم

خنده‌ها در گریه‌ها آمد کتیم

گنج در ویرانه‌ها جو ای سلیم

چون بگفتی ای صبور و ای حلیم

چون بگفتی ای شجاع و ای حکیم

باز ارجاء خداوند کریم

در دلش بشار گشتی و زعیم

چون الف چیزی ندارم ای کریم

جز دلی دلتنگ‌تر از چشم میم

روح را از عرش آرد در حطیم

لاجرم کید زنان باشد عظیم

صد چو ماهست آن عجب در یتیم

که به یک ایماء او شد مه دو نیم

هر سه در یک فکر و یک سودا ندیم

هر سه از یک رنج و یک علت سقیم

باز سلطانم گشم نیکوپیم

فارغ از مردارم و کرکس نیم