شیر خشم آورد و جست از جای خویش

و آمد آن خرگوش را الفغده پیش

پس درآمد زود بوتیمار پیش

گفت ای مرغان من و تیمار خویش

دید یوسف را شبی در خواب پیش

خواست تا او را بخواند سوی خویش

گر شما بودید یار شیخ خویش

یاری او از چه نگرفتید پیش؟

چون شنیدند آن سخن، از عجز خویش

برنیاوردند یک تن سر ز پیش

آن همه ماهی چو کودک دید پیش

گفت این دولت عجب دارم ز خویش

چون دلم در پس بود در خون خویش

راه چون گیرم من سرگشته پیش

چون ببرد وقت مردن دل ز خویش

هیزم آرد گِردِ خود ده حُزمَه بیش

این چنین روزی که جانم کرد ریش

هرگزم نامد به عمر خویش پیش

بود کافر را نمازی زان خویش

مهل خواست او نیز بیرون شد ز پیش

برگرفتش تا برد با جای خویش

آمدش مستی دگر در راه پیش

چون بگویند اهل جنت حال خویش

اهل دوزخ در جواب آیند پیش

کرده بد هر جای کوهی خاک بیش

شاه چون آن دید، بازو بند خویش

چون ز نان خشک گیرم سفره پیش

تر کنم از شوروای چشم خویش

ای چو عطّارت هزاران بنده بیش

دشمنانت را رسد بر سینه ریش

گفتم از سرّ عجایبهای خویش

ساختم مرهم پی دلهای ریش

گر ازین مرهم نیابی کام خویش

جوهر الذاّتم بیاور تو به پیش

ای بخود مغرور از شیخیّ خویش

در سرت دستار و در برصوف کیش

مصطفی را جبرئیل آمد زپیش

مرتضی را خواند حق در پیش خویش

عاقبت راه فنا گیری به پیش

می عدم بینی همه اعضای خویش