خود ترا جوید همه خوبی و زیب

هم چنان چون تو جبه جوید نشیب

آنچه اول شد پدید از غیب غیب

بود نور پاک او بی‌هیچ ریب

در ضمیرش بود مکنونات غیب

زان برآوردی ید بیضا ز جیب

گفت ای مرغان منم بی هیچ ریب

هم برید حضرت و هم پیک غیب

از نکو روییت می‌ببینم نصیب

لطف نبود از نکو رویان غریب

من مگر نمرود وقتم کز حبیب

کیک و سارخک و مگس دارم نصیب

گر نبودی قصر را آن رخنه عیب

تحفه دادی قصر فردوسش ز غیب

چون ندارم من قبول و رشد غیب

خلق را رد می‌کنم از خو به عیب

چون تو مشغولی بجویایی عیب

کی کنی شادی به زیبایی غیب

انبیا را چون بلا آمد نصیب

کی رسد راحت بدین پیر غریب

هر یک از اهل هنر وز اهل عیب

آفتابی دارد اندر غیب غیب

نظم من خاصیتی دارد عجیب

زانک هر دم بیشتر بخشد نصیب

آمد او اندر چنین ملکی عجیب

هست در ملک خراسان او غریب

شاه ادریس است بی شک با شعیب

با چو موسی واقف اسرار غیب

مصطفی گفتا که در من نیست عیب

مرتضی گفتا که هستم سرّغیب

چونکه عطّار این شنید از سرّ غیب

گفت عطّارت ندارد هیچ عیب

جمله این سرّها ز مکنونات غیب

از درون او درآمد جیب جیب

گفت قاضی با یتیم ای بوالعجیب

این چنین در شرع ما نبود غریب

گفت در این سیب باشد سرّ غیب

این بدنیا خود ندارد هیچ عیب

پس محمّد ابن بوبکر و حبیب

سعد بین عبّاده و ابن حسیب