هرچ آن جز ما بود در هم فکن

چون فکندی بر همش در هم شکن

این علوم ظاهری را ترک کن

بیش عطّار آعلاج مرگ کن

ترک صید آهوی دنیا بکن

خویشتن را همچو سگ رسوا مکن

گفت ای شیخ زمانه توبه کن

غیبت سرگشتگان دیگر مکن

انبیاء را داد حکم کن فکن

اولیاء را داد سر لم یکن

چار فرزند طبیعت بند کن

اعتماد جان بدین صورت مکن

نام و ننگ خود بکلی در فکن

صورت خود خرد اندر هم شکن

راه خود بر من کنون آسان بکن

پرده بازی بیش از این چندین مکن

چون نمیرد پیش او کز امر کن

ای امیر آب ما را زنده کن

باز وحی آمد که در آبش فکن

روی در اومید دار و مو مکن

تو برین دکان زمانی صبرکن

تا گزارم فرض و خوانم لم یکن

لیک آن مستی شود توبه‌شکن

منسی است این مستی تن جامه کن

تا بگفتی جبرئیلش هین مکن

که ترا بس دولتست از امر کن

گوش ظاهر این سخن را ضبط کن

گوش جانش جاذب اسرار کن

من کی باشم که بگویم عفو کن

ای تو سلطان و خلاصهٔ امر کن

باز گفتی جان مادر قبض کن

طفل را بگذار تنها ز امر کن

ای عزیز من ستمکاری مکن

بیش ازین بر بندگان خواری مکن

چون تو را دادم دل و جان و جهان

دلبرا آخر جگرخواری کن

از من بیچاره چون زارم ز غم

[...]

آهنین نعلینی اندر پا فکن

سنگ خارا بر شکاف و کوه کن

بد مباش و بد مگوی و بد مکن

چون چنین کردی تویی مقصود کن

نیست چون گم می شود اندیشه کن

هست گوید تا که گوید کن بکن