کرد آگه آن رسول از وحی دوست

که هلاکم عاقبت بر دست اوست

دانه‌ای کش تلخ باشد مغز و پوست

تلخی و مکروهیش خود نهی اوست

نامصور یا مصور پیش اوست

کو همه مغزست و بیرون شد ز پوست

گفت حق ادبار اگر ادبارجوست

خار روییده جزای کشت اوست

دم دهد گوید ترا ای جان و دوست

تا چو قصابی کشد از دوست پوست

قول دیگر کین ضحی را خواست دوست

هم برای آنک این هم عکس اوست

زانک در چشمت خیال کفر اوست

وان خیال مؤمنی در چشم دوست

هر که سردت کرد می‌دان کو دروست

دیو پنهان گشته اندر زیر پوست

حق آن آنی که این و آن ازوست

مغزها نسبت بدو باشند پوست

افکن این تدبیر خود را پیش دوست

گرچه تدبیرت هم از تدبیر اوست

چون کسی کو از مرض گِل داشت دوست

گرچه پندارد که آن خود قوت اوست

اینک بر کارست بی‌کارست و پوست

وانک پنهانست مغز و اصل اوست

کی کران گیرد ز رنج دوست دوست

رنج مغز و دوستی آن را چو پوست

مخزن آن دارد که مخزن ذات اوست

هستی او دارد که با هستی عدوست

این چه صبرست این صبوری ازچه روست

یا مگر پیش تو این جانت عدوست

هرچه جسم آمد ولادت وصف اوست

هرچه مولودست او زین سوی جوست

ور عدو باشد همین احسان نکوست

که به احسان بس عدو گشته‌ست دوست

رنج گنج آمد که رحمتها دروست

مغز تازه شد چو بخراشید پوست

چون بگیری سخت آن توفیق هوست

در تو هر قوت که آید جذب اوست

خاصه باغی کین فلک یک برگ اوست

بلک آن مغزست و این عالم چو پوست