نه زنی نه مرد درراه اله

دیو ملعونت برون برده ز راه

جملگی هستیّ خود کردم تباه

تا رسیدم من بدرگاه اله

بهر آنکس کو رود در مدرسه

شرح گوید از علوم فلسفه

گفتمش ای سالک راه اله

بارها گفتی بمن از سرّ شاه

آن یکی مظهر بد از سرّ اله

هر که این دانست روشن شد چو ماه

ناطق من خود محمّد بود شاه

رو تو واقف شو ز اسرار اله

بلیل طبعم از او گویا شد

چشم دید من از او بینا شده

چون درین دنیا بکردی گم تو ره

همچو قارون زمان رفتی به چه

رو چو بوذر سر بنه بر خطّ شاه

تا که روشن گرددت سرّ آله

پس بگفتند این چه سرّ است ازاله

کاندر این خانه برفتند آن دو شاه

ما بتو امیدواریم ای اله

ما بتو آورده‌ایم آخر پناه

جست سیّد بر زمین گفت ای اله

جمله مسکینان عالم را پناه

رو تو حبش را یقین در جان بنه

تا شوی مقبول خاص و عام و که

از قضا را اوفتادش حادثه

بود در ماه صیام آن واقعه

خواجه پس گفتا خود انصافم بده

زانکه هستی عابد و بر خلق مه

هست تلقینم ز محبوب آله

باشد انسانم در این معنی گواه

سلسله در سلسله رفتند هم

تو بماندی در پی این قافله

زر به یاران خور به مسکینان بده

صرف کن چون جاهلان آنرا منه

اول معنیم آمد حبّ شاه

آخر معنیم اسرار اله

وی عجب هر روز از خوف اله

کمتر از مرغی شود در پیشگاه