چون خوش آواز آن شنودند این سخن

جمله گفتندش که دل ناخوش مکن

چون کنم آن یک نفس با خویش من

می‌توان کشتن ازین غم خویشتن

چون نماندت هیچ، مندیش از کفن

برهنه خود را به آتش در فکن

تا که می‌رفتند و می‌گفت این سخن

چون رسیدند و نه سر ماند و نه بن

نیست هرگز، گر نوست و گر کهن

زان فنا و زان بقا کس را سخن

هر شکن در طرهٔ آن سیم تن

صد جهان جان را به یک دم صد شکن

می‌نترسم من ز مرگ خویشتن

لیک ترسم از جفای خویش من

گفت غرق آتشم عیبم مکن

می بسوزم گر نمی‌گویم سخن

صوفیی را گفت آن پیر کهن

چند از مردان حق گویی سخن

شیشهٔ پر اشک دارم نیز من

ژندهٔ برچیده‌ام بهر کفن

خالقا، یا رب ، به حق آنک من

هرکرا دیدم که گفت از تو سخن

چون شوی آگه ز سر خویشتن

ترک گیری ازحدیث ما و من

او همیدانست سرّ من لدن

زان همی فرمود ز اسرار او سخن

گفت نی تو گوش داراحوال من

گر گرفتار آمدی در چاه تن

گفت آخر چند باشی در بدن

وارهان این روح را چون جان ز تن

شیخ چون بشنید از نی این سخن

گفت برکندم ز دنیا بیخ و بن

تو بخود افتاده‌ای در چاه تن

ایستاده راه و چاه اینک رسن

گر تو مردی راه او رو همچو من

تا نیفتی در درون چاه تن

رو تو خود را در میانه نیست کن

تا بیابی سرّمعنی در سخن

ز آنکه این خوان ازخدا آمد بمن

وندر او پیدا و پنهان سرّکن