هم بچیدی دانه مرغ از خرمنش

هم نیفتادی رسن در گردنش

پس طبیب آمد بدارو کردنش

گفت چاره نیست هیچ از رگ‌زنش

چون نتانی جست پس خدمت کنش

تا روی از حبس او در گلشنش

رفت صوفی سوی آن سیلی‌زنش

دست زد چون مدعی در دامنش

که ز زور خنده خوی کردی تنش

رو در افتادی ز خنده کردنش

هم بداند هم نداند دل فنش

موم گردد بهر آن مهر آهنش

رشک میبر بر سگان ای سگ منش

همچو سگ می‌کش ز دو نان سرزنش

دل که در دستم نیامد دامنش

چون شفق در خون زدم پیراهنش

نیست عیب ار دوست می‌دارم منش

با چنان رویی که دارد دشمنش؟

دشمن از دستم گریبان گو: بدر

من نخواهم داشت دست از دامنش

از دری کندر شود ماهی چنین

[...]

گر زنم آهی بسوزم خرمنش

ای مسلمانان بگویید از منش

تا به حالم رحمتی آرد کنون

ورنه در عشقش بگیرم دامنش

چون بدیدم حسن رویش را به دل

[...]

آنکه رحمی نیست بر حال منش

گر بمیرم خون من در گردنش

تا نیاید دامن زلفش به دست

باز نتوان داشت دست از دامنش

دل خراب چشم او گشت و هنوز

[...]

گرچه سلطانست در جمع رخوت

جامه قلبست چون شد دامنش

این معما هر که چون بند قبا

میگشاید میدهم پیراهنش

گر نباشد از چه باشد گفتنش

مشکلم اینست بشنو از منش

بس عجب نبود اگر کُشتم مَنَش

عاشق است و لازم آمد کشتنش

رشته ای افکند پس در گردنش

از پی خود برد در هر برزنش

آدمی چون بگذرد پیرامنش

پالهنگی افکند در گردنش

آن یکی دیو خیانت رهزنش

وان نفاق اموزد از اهریمنش

من ببینم گرد خود در دامنش

پیکر خود گرد سم توسنش

چند شیطان رفته در پیراهنش

اهل سجین گرد در پیرامنش

طوق کن یکدست خود برگردنش

دست دیگر سخت کن در دامنش