می شناسد پرده جان آن صنم

چون نداند پرده را صاحب حرم

چون ز پرده قصد عقل ما کند

تو فسون بر ما مخوان و برمدم

کس ندارد طاقت ما آن نفس

[...]

هر چه بر تو آید از ظلمات و غم

آن ز بی‌باکی و گستاخیست هم

هرچه مردم می‌کند بوزینه هم

آن کند کز مرد بیند دم بدم

گر هزاران دام باشد در قدم

چون تو با مایی نباشد هیچ غم

حال عارف این بود بی‌خواب هم

گفت ایزد هم رقود زین مرم

آنک او پنجه نبیند در رقم

فعل پندارد بجنبش از قلم

ما همه شیران ولی شیر علم

حمله‌شان از باد باشد دم‌بدم

نقش باشد پیش نقاش و قلم

عاجز و بسته چو کودک در شکم

گر دو سه پرنده را بندی بهم

بر زمین مانند محبوس از الم

جان ز پیدایی و نزدیکی‌ست گم

چون شکم پر آب و لب خشکی چو خم‌؟

کم نخواهد گشت دریا زین کرم

از کرم دریا نگردد بیش و کم

صورتی بود این منی اندر عدم

پیش حق موجود نه بیش و نه کم

می‌ببیند خال بد بر روی عم

عکس خال تست آن از عم مرم

خلتم سخریة اهل السمو

از نبی خوانید تا انسوکم

پشت او خم گشت همچون پشت خم

ابروان بر چشم همچون پالدم

بنده‌ای داریم خاص و محترم

سوی گورستان تو رنجه کن قدم

پس عمر گفتش مترس از من مرم

کت بشارتها ز حق آورده‌ام

خرج کردم عمر خود را دم بدم

در دمیدم جمله را در زیر و بم

آب حیوان بود و دریای کرم

زنده گشته هم عرب زو هم عجم

کی بود آواز چنگ و زیر و بم

از برای گوش بی‌حس اصم