تا امید از آرزوی پیهم است

نا امیدی زندگانی را سم است

گر ترا ذوق معانی رهنماست

نکته ئی پوشیده در حرف «شما»ست

معنی او از تنک آبی رم است

ترک شبنم بهر تسخیر یم است

قطره ی نیسان که مهجور از یم است

نذر خاشاکی مثال شبنم است

گرچه مثل بو سراپایش رم است

چون وطن در سینه ئی گیرد دم است

قطره ئی کز خود فروزی محرم است

باده اندر تاک و بر گل شبنم است

چشم هستی را مثال مردم است

غیر را بیننده و از خود گم است

چشم تو از پردگیهای محرم است

دل میان سینه ات جام جم است

محکمی ها از یقین محکم است

وای من شاخ یقینم بی نم است

زادن طفل از شکست اشکم است

زادن مرد از شکست عالم است

آنچه در آدم بگنجد عالم است

آنچه در عالم نگنجد آدم است

با «‌حسن‌»‌ صد لطف‌ و گرمی توأم‌ است

در کلامش آتش و گل با هم است

ناله تو از نخ و ابریشم است

من خبردارم که هستی یکدم است

کاین ره از بیرون همه پیچ و خم است

وز درون، تاریکی و دود و دم است