عاشقانش کی گریزند از بلا

کان بلا را او بود صاحب صلا

پس ندا داد او نه پنهان، برملا

کالصلا ای باده‌خواران الصلا

مست شد ایوب، ز آن جام بلا

گشت از آن بر رنج کرمان مبتلا

بهر جانبازی آن شاه ازولا

چون شدم وارد به آن دشت بلا

خود تو پنداری درین دشت بلا

مانده‌ام در چنگ دشمن، مبتلا؟!

از نجف آیی به دشت کربلا

محشر کبری به بینی برملا

بار دیگر آمدم زین ابتلا

یادم از لب تشنگان کربلا

دست سوم بود ای اهل ولا

دست سقای زمین کربلا

امر شد از مصدر عز و علا

که به‌مخلص فحش بارد بر ملا

یار آمد یار ای اهل ولا

خاک راهش دیده را بخشد جلا

نقل بر نقلست و می‌بر می‌هلا

بر مناره رو بزن بانگ صلا