مسجدی بر ره بد و بانگ صلا

آمد اندر گوش سنقر در ملا

اندرین بودند کآواز صلا

مصطفی بشنید از سوی علا

نه جزای آن زنا بود این بلا

چوب کی ماند زنا را در خلا

عاشقم من کشتهٔ قربان لا

جان من نوبتگه طبل بلا

گفت ای جان رمیده از بلا

وصل ما را در گشادیم الصلا

تا نیاید بر ولا ناگه بلا

ترس ترسان رو در آن مکمن هلا

وآن ندیم رسته از زخم و بلا

زین شفیع آزرد و برگشت از ولا

دادی انصاف و رهیدی از بلا

تو عدو بودی شدی ز اهل ولا

پس نکاح آمد چو لاحول و لا

تا که دیوت نفکند اندر بلا

در دمی در صور گویی الصلا

برجهید ای کشتگان کربلا

می‌رود هر روز در حجرهٔ خلا

چارقت اینست منگر درعلا

نقل بر نقلست و می بر می هلا

بر مناره رو بزن بانگ صلا

گر شود مات اندرین آن بوالعلا

آن نباشد مات باشد ابتلا

که نگنجیدم در افلاک و خلا

در عقول و در نفوس با علا

تا چه دیدی خواب دوش ای بوالعلا

که نمی‌گنجی تو در شهر و فلا

ای تو را رخ فتنه و بالا بلا

دیده از تو فتنه بیند یا بلا

زلفی از سر تا به پا آویختی

هستی القصه ز سر تا پا بلا

خطت آغاز دمیدن می کند

[...]

صحبت اهل دلان بگزین دلا

جان فدای راه ایشان کن هلا

صبر کن در محنت و رنج و بلا

جان فدای عشق جانان کن هلا

تازه گردید از تو جان مبتلا

تو مگر کردی گذر از کربلا؟

ایها القلب الحزین المبتلا

فی طریق العشق انواع البلا