از سوی خانه بیامد خواجه‌اش

بر دکان بنشست فارغ خواجه‌وش

مرغ بر بالا و زیر آن سایه‌اش

می‌دود بر خاک پران مرغ‌وش

طایفهٔ نخچیر در وادی خوش

بودشان از شیر دایم کش‌مکش

صد هزاران طفل کشت آن کینه‌کش

وانک او می‌جست اندر خانه‌اش

من ز شیرینی نشستم رو ترش

من ز بسیاری گفتارم خمش

گردن خر گیر و سوی راه کش

سوی ره‌بانان و ره‌دانان خوش

جمله حیوان را پی انسان بکش

جمله انسان را بکش از بهر هش

اصل آب نطفه اسپیدست و خوش

لیک عکس جان رومی و حبش

بندگی در غیب آید خوب و گش

حفظ غیب آید در استعباد خوش

باز آمد کای علی زودم بکش

تا نبینم آن دم و وقت ترش

وام‌داران گشته نومید و ترش

درد دلها یار شد با درد شش

گفت آن را جمله می‌گفتند خوش

مر مرا هم ذوق آمد گفتنش

عکس چندان باید از یاران خوش

که شوی از بحر بی‌عکس آب‌کش

هست آن آهن فقیر سخت‌کش

زیر پتک و آتش است او سرخ و خوش

این صفت کردن عرض باشد خمش

سایهٔ بز را پی قربان مکش

آن فلان خانه که ما دیدیم خوش

بود موزون صفه و سقف و درش

تاسهٔ تو شد نشان آن کشش

بر تو بی کاری بود چون جان‌کنش

کی کند دل خوش به حیلتهای گش

آنک بیند حیلهٔ حق بر سرش

گاو نفس خویش را زوتر بکش

تا شود روح خفی زنده و بهش

خواجهٔ لقمان بظاهر خواجه‌وش

در حقیقت بنده لقمان خواجه‌اش