نام شهری گفت و زان هم درگذشت

رنگ روی و نبض او دیگر نگشت

جولقیی سربرهنه می‌گذشت

با سر بی مو چو پشت طاس و طشت

صد هزاران مؤمنِ مظلوم کُشت

که پناهم دینِ موسی را و پُشت

هر چه ذوق طبع باشد چون گذشت

بر نه آرد همچو شوره ریع و کشت

آدمی را زین هنر بیچاره گشت

خلق دریاها و خلق کوه و دشت

تا نشد پر بر سر دریا چو تشت

چونکه پر شد تشت در وی غرق گشت

چونک خرگوش از رهایی شاد گشت

سوی نخچیران دوان شد تا به دشت

سیل چون آمد به دریا بحر گشت

دانه چون آمد به مزرع گشت کشت

از حدیث اولیا نرم و درشت

تن مپوشان زانک دینت راست پشت

بار دیگر گرد گورستان بگشت

همچو آن شیر شکاری گرد دشت

شوی گفتش چند جویی دخل و کشت

خود چه ماند از عمر افزون‌تر گذشت

بهر گبر و مؤمن و زیبا و زشت

همچو خورشید و مطر نی چون بهشت

نان برون راند آدمی را از بهشت

نان مرا اندر بهشتی در سرشت

زانک در الاست او از لا گذشت

هر که در الاست او فانی نگشت

باز آن جان چونک محو عشق گشت

یعجب الزراع آمد بعد کشت

گر شود پر شاخ همچون خارپشت

شیر خواهد گاو را ناچار کشت

خار خار دو فرشته هم نهشت

تا که تخم خویش‌بینی را نکشت

چونک آن سبزیش رفت و خشک گشت

چون همان را می‌خورد اشتر ز دشت

پیش شیخ آمد که ای شیخ درشت

تو یقین دان که مرا استاد کشت

برده‌ای از خویش و پیوند و سرشت

کرده‌ای در چشم او هر خوب زشت