من زدنیا رخت خود بربسته‌ام

وز جهان دون بکلی رسته‌ام

من به او ایمان خود وابسته‌ام

از عذاب حق تعالی رسته‌ام

من بروی جملگی در بسته‌ام

تا ازین فتنه بکلّی رسته‌ام

من از آن دریا بکلّی رسته‌ام

همچو سلمان از نهیبش جسته‌ام

من کلام حقّ بحقّ دانسته‌ام

نه چو دیگر مردمان بسته‌ام

من کتاب صورت خود شسته‌ام

چشم صورت بین خود را بسته‌ام

من کلام حقّ بحق دانسته‌ام

نی چو اصل جهل از خود بسته‌ام

یک زمان کاین جایگه بنشسته ام

از قفا خوردن ببین چون خسته ام

از طلب یک دم فرو ننشسته‌ام

روز تا شب خویش را میجسته‌ام

این دم اکنون منتظر بنشسته ام

دل ندارم زآنکه در تو بسته ام

من چنین بی‌خویشتن بنشسته‌ام

عقد جان و تن ز هم بگسسته‌ام

ز اجتهاد و از تحری رسته‌ام

آستین بر دامن حق بسته‌ام

درمیان بحر اگر بنشسته‌ام

طمع در آب سبو هم بسته‌ام

گوید آری لیک من پابسته‌ام

گرچه همچون تو ز هجران خسته‌ام

لیک گوید با شما من بسته‌ام

بی‌شما من تا ابد پیوسته‌ام

در خیال آبادِ خود بنشسته ام

در به رویِ نیک و بد بر بسته ام

گو مدارِ چرخ هر چون خواه باد

من چو نقطه ثابت و آهسته ام

فارغم از نام و ننگ و صلح و جنگ

[...]

گفتمش بر حکم تو دل بسته ام

تو طبیب حاذق و من خسته ام

روزگاری شد هوایت جسته‌ام

هر چه جز یادت ز خاطر شسته‌ام

سروسان از آن گلستان رُسته‌ام

بر کنار جوی او جا جسته‌ام

جوی خون از دل بدامان بسته‌ام

خشک لب بر طرف جو بنشسته‌ام