چون گذشت آن مجلس و خوانِ کرم

دست او بگرفت و بُرد اندر حرم

طبع من دیگر نگشت و عنصرم

تیغ حقم هم به دستوری برم

مدح این آدم که نامش می‌برم

قاصرم گر تا قیامت بشمرم

تا به پشت تو من ای کان کرم

چشم بگشایم بِچَه در بنگرم

تو مگو ‌«آن مدح را من کی خورم‌؟

از طمع می‌گوید او‌، پی می‌برم‌»

چونک نامحرم در آید از درم

پرده در پنهان شوند اهل حرم

هرچه گویی من ترا فرمان برم

در بد و نیک آمدِ آن ننگرم

سِر مپوشان تا پدید آید سِرم

امر کن تو هر چه بر وی قادرم

هل مرا تا پرده‌ها را بر درم

تا چو خورشیدی بتابد گوهرم

گفت پیغامبر به گوش چاکرم

کو برد روزی ز گردن این سرم

چاره آن باشد که خود را بنگرم

ورنه او خندد مرا من کی خرم

او چو می‌خواند مرا من بنگرم

لایق جذبم و یا بد پیکرم

گفت آبش ده ولیکن شیر گرم

گفت لا حول از توم بگرفت شرم

تا خر از هر که بود من وا خرم

ورنه توزیعی کنند ایشان زرم

من که را گیرم که را قاضی برم

این قضا خود از تو آمد بر سرم

کوهها بینی شده چون پشم نرم

نیست گشته این زمین سرد و گرم

همچو ماه و آفتابی می‌پرم

پرده‌های آسمانها می‌درم

تا قیامت گر بگویم بشمرم

من ز شرح این قیامت قاصرم

ماند گرچی گفت این را من خورم

تا چه شیرین خربزه‌ست این بنگرم

کان قندم‌، نیستان شکرم

هم ز من می‌روید و من می‌خورم