آفتابا سوی مه رویان شدی

چرخ را چون ذره‌ها برهم زدی

آتشی در کفر و ایمان شعله زد

چون بگستردی تو دین بیخودی

پست و بالا عشق پر شد همچو بحر

[...]

چون که تو ینظر بنار الله بدی

در بدی از نیکوی غافل شدی

گر سلیمان را چنین مرغی بدی

کی خود او مشغول آن مرغان شدی‌؟

ورنه خود اشفقن منها چون بدی

گرنه از بیمش دل که خون شدی

چون بطوفی خود بطوفی مرتدی

چون به خانه آمدی هم با خودی

ای دریغا مر ترا گنجا بدی

تا ز جانم شرح دل پیدا شدی

آنک عالم مست گفتش آمدی

کلمینی یا حمیرا می‌زدی

گر بیان معنوی کافی شدی

خلق عالم عاطل و باطل بدی

بلک از دجله چو واقف آمدی

آن سبو را بر سر سنگی زدی

گر نبودی نوح را از حق یَدی

پس جهانی را چرا بر هم زدی؟

کاشکی آن زخم بر تن آمدی

تا بُدی کایمان و دل سالم بُدی

آتش از استیزه افزون می‌شدی

می‌رسید او را مدد از بی حدی

هر که را آن حکم بر سر آمدی

بر سر فرزند هم تیغی زدی

پس بنی‌آدم مکرم کی بدی‌؟

کی به حس مشترک محرم شدی‌؟

از من ار کوه احد واقف بدی

پاره گشتیّ و دلش پرخون شدی

عکس ذوق آن جماعت می‌زدی

وین دلم زان عکس ذوقی می‌شدی

گفت او این را اگر سقفی بدی

پهلوی من مر تو را مسکن شدی

تا نگردد نیکوی ما بدی

اینک گفتم هم نبد جز بی‌خودی

نور گوهر نور چشم ما شدی

هم سؤال و هم جواب از ما بدی

ور بدیدی کی به جان بخلش بدی؟

بهر یک جان کی چنین غمگین شدی؟