ای عجب دردی است دل را بس عجب

مانده در اندیشهٔ آن روز و شب

اوفتاده در رهی بی پای و سر

همچو مرغی نیم بسمل زین سبب

چند باشم آخر اندر راه عشق

[...]

روز و شب چون غافلی از روز و شب

کی کنی از سر روز و شب طرب

روی او چون پرتو افکند اینت روز

زلف او چون سایه انداخت اینت شب

گه کند این پرتو آن سایه نهان

[...]

گفته‌ای من با شماام روز و شب

یک نفس فارغ مباشید از طلب

چون به دعوت کرد شیطان را طلب

گشت شیطانش مسلمان زین سبب

گر به ناحق بود صدیق ای عجب

او چو بر حق بود حق کردی طلب

هرک غایب شد ز ملکش ای عجب

او نپرسید و نکرد او را طلب

ابتدای کار سیمرغ ای عجب

جلوه‌گر بگذشت بر چین نیم شب

چون نیم من اهل دریا، ای عجب

بر لب دریا بمیرم خشک لب

ورنه چون من صد هزاران خشک لب

می‌بمیرد در ره او روز و شب

خلق می‌بودند دایم زین طلب

صبر نه بااو و بی‌او ای عجب

هر مریدی کآنِ او بود ای عجب

می‌نیاسود از ریاضت روز و شب

جمله سوی روم رفتند از عرب

معتکف گشتند پنهان روز و شب

در دلش دردی پدید آمد عجب

بی‌قرارش کرد آن درد از طلب

در زمان آن جملگی ناز و طرب

همچو باران زو فروریخت ای عجب

در میان آن گروهی بی‌ادب

چشم‌تر بنشسته بود و خشک لب

بر سرت افسار کرده روز و شب

تو به امر او فتاده در طلب

می‌بباید گفت، کاخر ای عجب

این همه طاعت بکردی روز و شب

خواند خلقی را به صد ناز و طرب

تا سرای او ببینند ای عجب

دردم آخر که جان آمد به لب

شیخ خرقان این چنین گفت ای عجب

بس که با مطلوب خود ای بی‌طلب

بی‌وفایی کرده‌ای تو بی‌ادب