هرکه پیر وقت خود را پی نبرد

آن به موت جاهلیت جان سپرد

گوی دولت آن سعادتمند برد

کو به پای دلبر خود جان سپرد

این غم از جمشید سوز عشق برد

ذکر خورشیدی به صدر سینه برد

خوش ره آوردی بداندر وقت برد

بر سر دستش به پیش شاه برد

برهمن گل از خیابانش ببرد

خرمنش مغ زاده با آتش سپرد

دزد عیاری، بفکر دستبرد

گاه ره میزد، گهی ره میسپرد