چون شنید این شیخ گفتش مرحبا

رفت درحمّام و پوشید او قبا

بی صبا گل کی برآید از قبا

او گل غیبست منصور از صبا

در مدیح گل بصوت دل ربا

داستانی خواند در پیش صبا

آنکه از مردم همی گیرد ربا

زینهار او را نگویی مرحبا

در میان عاشقان عاقل مبا

خاصه اندر عشق این لعلین قبا

دور بادا عاقلان از عاشقان

دور بادا بوی گلخن از صبا

گر درآید عاقلی گو راه نیست

[...]

من بگویم شکر، چه خوردی ابا

او بگوید "شربتی" یا "ماش با"

چون ز حد بردند اصحاب سبا

که بپیش ما وبا به از صبا

اجعل الخضر لامری سببا

ذاک او امضی و اسری حقبا

یادم آمد قصهٔ اهل سبا

کز دم احمق صباشان شد وبا

هست طاغی بگلر زرین‌قبا

هست شاکر خستهٔ صاحب‌عبا

باد جان‌افزا وخم گردد وبا

آتشی خاکستری گردد هبا

عدت یا عیدی الینا مرحبا

نعم ما روحت یا ریح الصبا

آسمان گوید زمین را مرحبا

با توم چون آهن و آهن‌ربا

قهر و لطفی چون صبا و چون وبا

آن یکی آهن‌ربا وین که‌ربا

زانک قدر مستمع آید نبا

بر قد خواجه برد درزی قبا

غیر آن یک قلعه نامش هش‌ربا

تنگ آرد بر کله‌داران قبا

آمدی اهلاً و سهلاً مرحبا

خوش خرامیدی خوش ای باد صبا

بیش ازین طاقت ندارم ای صبا

هدهد جانم تویی قاین سبا

تا به کی ای هدهد شهر سبا

در غریبی مانده باشی، بسته پا؟

ای نسیم صبح ای باد صبا

می رسی از سامره صد مرحبا