گفت اگر اینجا نبودی تنگنا

تو کجا افتادیی هرگز به ما

دیگری گفتش که انصاف و وفا

چون بود در حضرت آن پادشا

تا بکی از من وفا از تو جفا

در وفاداری چنین نبود روا

هرچ بیرون شد ز فهرست وفا

نیست در باب جوان مردی روا

در میان طاس مانی مبتلا

هر دم آوازی دگر آید ترا

گفت اگر حاجت بگوید آن گدا

شاهش آن حاجت بگرداند روا

شیخ بر خر بود بی‌اصحابنا

کرد ناگه خر مگر بادی رها

گفت چون این فکر کردم، از قضا

کرد خر این جایگه بادی رها

هفتمین وادی فقرست و فنا

بعد ازین روی روش نبود ترا

پیر گفتا من بدیدم کانبیا

مبتلا بودند دایم در بلا

بعد ازین وادی فقرست و فنا

کی بود اینجا سخن گفتن روا

هرک او رفت از میان اینک فنا

چون فنا گشت از فنا اینک بقا

چون شنیدی بانگ چاوش آن گدا

سر بگشتیش و در افتادی ز پا

در زمان رفتند خیل پادشا

حلقه‌ای کردند گرد آن گدا

زانک اسرار البقا بعد الفنا

آن شناسد کو بود آنرا سزا

تا نگردی محو خواری فنا

کی رسد اثبات از عز بقا

آن غلامانرا بخواند آن پادشا

گفت با آن سگ چه کردید از جفا

من ترا دانم ترا دانم ترا

حق ترا کی غیر باشد ای خدا

ای ز وصلت آفتاب اندر سما

غلط غلطان می‌رود بی سر و پا

من خدایم من خدایم من خدا

فارغم از کبر و کینه وز هوا