انبیا پس رو بدند او پیشوا

عالمان امتش چون انبیا

آن یکی دریای آزرم و حیا

آن دگر شاه اولوالعلم و سخا

اولش بوبکر و آخر مرتضا

چار رکن کعبهٔ صدق و صفا

هرچ حق از بارگاه کبریا

ریخت در صدر شریف مصطفی

یا نشانندش به جای مصطفا

بر صحابه نیست این باطل روا

میل اگر بودی در آن دو مقتدا

هر دو کردندی پسر را پیشوا

جمله گفتندش مکن ای پیشوا

خلق را سرگشته از بهر خدا

چون بسوی غار می‌شد مصطفا

خفت آن شب بر فراشش مرتضا

زان به پانصد سال بعد از انبیا

با بهشت عدن گردد آشنا

او سلیمانست ما موری گدا

درنگر کو از کجا ما از کجا

سایه را سیمرغ چون نبود جدا

گر جدایی گویی آن نبود روا

عزت این در چنین کرد اقتضا

کز در ما دور باشد هر گدا

گفت روزی شاه مسعود از قضا

اوفتاده بود از لشگر جدا

گفت امروز این دهم، نکنم جدا

آنچ فردا صید افتد آن مرا

ور درین گرداب مانی مبتلا

سر بسی گردد ترا چون آسیا

در خصومت آمدند و در جفا

دو مرقع پوش در دار القضا

در عجایب مانده‌ام زین بی‌وفا

تا چرا می‌اوفتد در آشنا

نفقه‌ای چیزی که داری چار سو

لن تنالوا البر حتی تنفقوا

گفت اگر اینجا نبودی تنگنا

تو کجا افتادیی هرگز به ما

دیگری گفتش که انصاف و وفا

چون بود در حضرت آن پادشا