رفت غازی زین سخن از جای خویش

در عرق گم دید سر تا پای خویش

ای تو دورافتاده از مأوای خویش

جهد کن تا تو روی با جای خویش

چون رسیدم بعد از آن با جای خویش

راه با سر گیرم از سودای خویش

گاه حیران گردم از سودای خویش

گاه سیرآیم ز سر تا پای خویش

کای ملایک بنگردید از جای خویش

تا چه میبینید زیر پای خویش

خاک او کردند بر سرهای خویش

درد او دیدند درمان جای خویش

عرش با آن نور با پهنای خویش

چون بدید آن را برفت از جای خویش

آنگهی بینید مرکبهای خویش

مرکبی سازیده‌ایت از پای خویش

در عدم افشرده بودی پای خویش

که مرا کی بر کند از جای خویش

سالها گر ظن دود با پای خویش

نگذرد ز اشکاف بینیهای خویش

حلق‌ببریده جهد از جای خویش

خون خود جوید ز خون‌پالای خویش

عاشقان از بی‌مرادیهای خویش

باخبر گشتند از مولای خویش

خنده‌اش گیرد از آن غمهای خویش

چون ببیند مستقر و جای خویش

پس دروغ آمد ز سر تا پای خویش

که دروغش کرد هم اعضای خویش

گشت فرد از کسوهٔ خوهای خویش

شد برهنه جان به جان‌افزای خویش

دلخوشم از عشق جان افزای خویش

دوست دارم یار بی همتای خویش

در نظر نقش خیالش بسته ام

خوش نشسته نور او بر جای خویش

کنج میخانه بود مأوای ما

[...]

ای خراب ازمار بدفرمای خویش

در حجاب از یار جان افزای خویش