وصف او چون کار جان پاک نیست

عقل را سرمایهٔ ادراک نیست

من همی‌دانم که آدم خاک نیست

سر نهم تا سر ببینم، باک نیست

گر مرا لعنست قسمت، باک نیست

زهر هم باید، همه تریاک نیست

در سرت از تیغ تیزم چاک نیست

وز چنان شمشیر هیچت باک نیست

من بایشان گفتم این خود باک نیست

این خلاف شرع و از ادراک نیست

گفت تو در خاکی او در خاک نیست

کو کنون جز نور جان پاک نیست

هر که باطن از حرامش پاک نیست

روح او را ره سوی افلاک نیست

لیک از تانیث جان را باک نیست

روح را با مرد و زن اشراک نیست

لَعْل را گر مُهر نبوَد باک نیست

عشق در دریای غم، غمناک نیست

گفت با امر حقم اشراک نیست

گر بریزد خونم امرش باک نیست

از برون حوض غیر خاک نیست

هر که او در حوض ناید پاک نیست

خوشتر از حمام و رخت پاک نیست

کهنه گر باشد لباست باک نیست

هر که در بر جامه خود میدرد

در حقیقت صاحب ادراک نیست

از همه رختی ببرمیکن مله

[...]

روی من شایستهٔ آن خاک نیست

در خور آن پاک، این ناپاک نیست

تو هوسناکی و خونت پاک نیست

این سرت شایسته فتوراک نیست

گر ندانم مقصد شه باک نیست

بندگان را حد این ادراک نیست

ور نباشد مشک و عنبر باک نیست

نافه ای خوشبوتر از این خاک نیست

عشق را از تیغ و خنجر باک نیست

اصل عشق از آب و باد و خاک نیست

خاک اگر الوند شد جز خاک نیست

روشن و پاینده چون افلاک نیست

از جنونش هر گریبان چاک نیست

در خور این شعله هر خاشاک نیست

جامهٔ کس در غم او چاک نیست

دوزخ او آنسوی افلاک نیست