قرب سلطان آتش سوزان بود

با بدان الفت هلاک جان بود

خودستایی پیشهٔ شیطان بود

آنکه خود را کم زند مرد آن بود

خوی بد بر تن، بلای جان بود

مردم بدخو نه از انسان بود

اولا از سایلان ترسان بود

وز بلای جوع هم لرزان بود

خون بینی نیز از شیطان بود

آنکه ظاهر دشمن انسان بود

در ازل حکمی که رفته آن بود

مرگ را آخر درین تاوان بود

این چنین ره راه مشتاقان بود

تا ابد این راه بی پایان بود

آنکه او مستغرق عرفان بود

بر سر خلق جهان سلطان بود

آنکه او در صحبت سلطان بود

هرچه گوید پادشه را آن بود

صدهزاران قطره یک باران بود

چون ز باران بگذرد عمّان بود

رنج باید برد تا درمان بود

جان دهی امید هم جانان بود

عاشق آن باشد که بی درمان بود

درد او هر لحظه دیگر سان بود