پادشاهان صاحب تختند وتاج

غایت جهل است با شاهان لجاج

مشرق ومغرب تو را آرندباج

خاوران تا خاوران گیری خراج

با همین مهر آن شه و الشمس تاج

آندو کوکب را بهم داد ازدواج

ای به حیرت مانده اندر شام داج

آفتاب آمد برون، اطفی السراج

در کفش معیار وجد و ابتهاج

باده خواران را شناسای مزاج

چونکه فاسد گشت خون اندر مزاج

نیشتر باشد بکار اندر علاج

از تو جسته سکه عصمت رواج

عصمتت بگرفته از عفت خراج

بس که دارد سکه حسنش رواج

گیرد از خوبی ز خوبان جمله باج

گفت ای کودک اگر جویی علاج

یک جگر از اسب باشد احتیاج

درد ما را مرگ می‌باشد علاج

آب دیگر نیست ما را احتیاج

کی طبیب از دردشان یارد علاج

زانکه خو کرده است علت با مزاج

ای فراهم کرده از شیران خراج

گشته‌ای روبه مزاج از احتیاج

حکمرانی بی نیاز از تخت و تاج

بی کلاه و بی سپاه و بی خراج

هر که سنگ راه را داند زجاج

گیرد آن درویش از سلطان خراج

حسن عالم سوز الحمرا و تاج

آنکه از قدوسیان گیرد خراج

تختهٔ دکان شریک تخت و تاج

از تجارت نفع و از شاهی خراج