تا عبای شه بدوش خویش میر ما گرفت

بخت خندان گشت وگفتا حق بمرکر باگرفت

بد چو از آل عبا شد زیب بالایش عبا

بس بعهدشاه عادل کار دین بالا گرفت

می همی نوشد بجای آب جوید باز می

[...]

دامن این خیمه را دست سحر بالا گرفت

ساقی چرخ از می خور ساغر صهبا گرفت

آهوی گردون سوار بره شد مانند شیر

یال و دم رنگین زخون، جادرصف هیجا گرفت

بازگشت از دست ظلمت باز شاهنشاه روم

[...]

شب که در دل عکس خورشید رخ او جا گرفت

ظلمت هر ذره‌ام باج از ید بیضا گرفت

سرفرازان را به عالم جو تواضع چاره نیست

درس تعلیم ادب می‌باید از مینا گرفت!

در طریق عشق از سعی طلب غافل مباش

[...]

از فراقت لعل و یاقوت و صدف دریا گرفت

بلبل از شوق گل رویت چمن مأوا گرفت

آهو از شست خدنگت دامن صحرا گرفت

هرکه از میخانه چشم تو یک صهبا گرفت

کعبه چو نگوی سبق از سینۀ سینا گرفت

پایه برتر از فراز گنبد مینا گرفت

خانه، بی سالار و صاحب بود تا میلاد شاه

سر بکیوان ز درچه رب البیت دروی جا گرفت

تا ز برج کعبه خورشید حقیقت جلوه کرد

[...]

ضیمرانی در بن بید معلق جاگرفت

پنجهٔ نازک به خاک افشرد وکم کم پاگرفت

سایهٔ بید معلق هر طرف پیرامنش

پرده پیش پرتومهر جهان‌آرا گرفت

شاخ نیلوفر چوکرمی سر ز جا برکرد وگفت

[...]

الغرض گفتار او در گوش مردم جا گرفت

هم بدین شرط از گروه شیعه پیمان‌ها گرفت

زان ‌سپس جشنی‌ بدین‌ شادی در آن صحرا گرفت

گشت نادرشاه و کار ملک ازو بالا گرفت

پس به اسپاهان شد و بر تختگه ماوا گرفت

[...]

کار علم و اختراع اندر جهان بالا گرفت

غیر ایرانی که در کنج قناعت جا گرفت