آن به که ز روزگار نیکی ماند

کز بد همه زشت و مرده ریگی ماند

با اهل صفا پیاله از دست منه

تا در خم روزگار سیکی ماند

دروازه‌ی روزگار اگر بربندند

و اجزای زمین به آسمان بربندند

برمی‌دهد از مهر زمین دل من

تا روز اجل که آیم از سر بندند

در حلقه عشق هر که را جا کردند

دل فارغش از معاد و مبدا کردند

تو دیده نداری که بینی گرنه

سرّیست که بر دو کون پیدا کردند

ای یار به تو گر دگری بفرستند

در هستی خویشت اثری بفرستند

با خویشتنت از دگری نیست خبر

بس بی‌خبری، باخبری بفرستند

مهر و مه اگر مهر نگینت بوسند

هر جا که قدم نهی زمینت بوسند

بر قاعده‌ی خلیفه می شاید اگر

شاهان زمانه آستینت بوسند

این دم همه کس را نبود تا که زند

در عشق منادی تولا که زند؟

ما هیچ به خود نه‌ایم و با او همه‌ایم

آری لِمَنِ المُلک به جز ما که زند؟

آن‌ها که همیشه در قیامت باشند

پیوسته کشنده‌ی غرامت باشند

از دل همه روزه در غرابت افتند

وز بد همه ساله در ملامت باشند

با ما نه کند مگر از آنها که کند

گر چه نبود عجب چنان ها که کند

نه روی شفاعت خطاها که کنیم

نه طاقت صبر امتحان ها که کند

عشقی که چو عشق ماست نقصان نکند

آن به که زیاده روی پنهان نکند

خاصیّت عشقی که مجازی نبود

دردیست که جستجوی درمان نکند

ناهید زرشک پیرهن پاره کند

کز دور نظر تیز درین باره کند

خورشید که صنعتش مرصّع کاریست

زیبد که نگین‌هاش سیاره کند

هر جا که گدایی و شهی خواهد بود

هر یک زدوگانه را رهی خواهد بود

بیدادی برمی‌کشم و می‌گویم

نیکست که هم داد گهی خواهد بود

آن کو زمی شبانه مخمور بود

نزدیک خرد ز زندگی دور بود

دل سوخته آتش غم را مرهم

خونیست که نامش آب انگور بود

در فطرت من گر گل و گر خار بود

اینجا سخن بیهده بسیار بود

حق می‌گویم که دوست با دوست رسد

من می دانم که یار با یار رسد

هرگز دل من زبخت خشنود نبود

می خواست ولی زعشق پر سود نبود

بگذشت شب عمر و در و حاصل من

چون اول افسانه همه بود و نبود