بیدادی و فتنه در جهان آیین نیست

شادند جهانیان و کس غمگین نیست

گل هست به باغ ملک اگر نسرین نیست

رکن‌الدین هست اگر معزالدین نیست

در عشق توام امید بهروزی نیست

وز عهد شب وصال تو روزی نیست

از آتش تو دلم چرا می‌سوزد

چون هیچ تو را عادت دلسوزی نیست

در راه نسا ای ملک پاک سرشت

جز سنگ ندیدم به دل سبزه و کشت

دوزخ دره‌ای گذاشتم ناخوش و زشت

چون پیش تو آمدم رسیدم به بهشت

آن‌کس‌که چراغ مهر تو در بر یافت

در خاک به فر دولت تو زر یافت

وان‌کس که خیال کین تو در سر یافت

در آب ز روی خویش نیلوفر یافت

تا از برم آن یار پسندیده برفت

آرام و قرار از دل شوریده برفت

خون دلم از دیده رواست از آنک

از دل برود هر آنچه از دیده برفت

ای شاه فلک یاد تو را نوش گرفت

شمشیر تو را ظفر در آغوش‌ گرفت

اقبال تو را غاشیه بر دوش گرفت

اد‌بار مخالف تو را گوش گرفت

گر یابد زهره آگهی از نامت

خواهد که به‌جای می‌بود در جامت

گر ماه ز چرخ بشنود پیغامت

آید به ‌زمین و اوفتد در دامت

ای راحت جان ما ز دو مرجانت

رنج دل ما زچشم پر دستانت

ما راکه جراحت است بر سینه و دل

بر سینه ز تیر و بر دل از پیکانَت

از تیغ چو آب تو به رزم آتش زاد

تا خصم ز باد حمله در خاک افتاد

از بیم دلش پرآتش و سر بر باد

دو دیده پرآب روی بر خاک نهاد

خالق همه اقبال خلایق به تو داد

تا دهر بود بقای اقبال تو باد

تو باده به‌ دست همچنین با دل شاد

بدخواه تو جان و خان و مان داده به‌ باد

باکم ز منی پای تو اندر گل باد

با به ز تویی مراد من حاصل باد

گر دل پس از این هوای تو خواهد جست

لعنت ز خدای بر من و بر دل باد

هرگز دل تو به هیچکس شاد مباد

وز بند تو بندهٔ تو آزاد مباد

تا عشق تو را دلم عمارت نکند

ویران شدهٔ عشق تو آباد مباد

گیتی ملکا جز به تو آباد مباد

در عادت تو جز هنر و داد مباد

خصم تو ز بند محنت آزاد مباد

هر کاو به تو شادی نکند شاد مباد

هر کار که هست جز به‌ کام تو مباد

هر خصم‌ که هست جز به دام تو مباد

هر شاه که هست جز غلام تو مباد

هر خطبه که هست جز به نام تو مباد

ای ناصر دین ناصر تو یزدان باد

اقبال تو در تن سعادت جان باد

گردون به مراد رای تو گردان باد

وز گردش آن هر چه تو خواهی آن باد

دلها همه در زلف تو آویخته باد

جانها همه از طبع تو آمیخته باد

هر شور که در جهان برانگیزد چرخ

آن شور ز جعد زلفت انگیخته باد

ایزد ملکا سعادت جم به تو داد

ملک همه شاهان مقدم به تو داد

چون تاج و سریر و تیغ و خاتم به تو داد

شاهی به تو ختم‌کرد و عالم به تو داد

تا دولت تو به گرد گردون گردد

گردون همه بر فال همایون‌ گردد

ور با تو ستاره‌ای دگرگون گردد

تیره شود و ز چرخ بیرون‌ گردد

ای از همه خسروان چو افریدون فرد

وز دولت تو رسیده بر گردون گَرد

ای ‌گشته به دولت تو روزافزون مرد

ایزد به تو این جهان ا‌همه‌ا میمون‌ کرد

ای صدر جهان هرکه می‌کین تو خورد

از رنج خمارگشت با ناله و درد

گر شیر سیه بود به هنگام نبرد

شد عاقبت کار به حال سگ زرد