عدل تو چو سایه بر ممالک پوشد

کان ماند و بس که از کفت بخروشد

چون می‌نوشی که نوش بادت گویی

خورشید به ماه مشتری می‌نوشد

با ذوق لب تو باده گر می کوشد

میدانم بیقین که خون رز می جوشد

نی نی که خود از شرم لبت دختر رز

رنگ آوردست و رخ بکف می پوشد

گر دل بهوای لولیی برجوشد

صد ترک برو عرضه کنی ننیوشد

هرگه که دل خسته در آن می کوشد

کز ساغر چشمم، می لعلت نوشد

عناب لبت، مردمک چشم مرا

گوید: مگرت هنوز خون می جوشد؟

دل فتنه ی آن چشم خوش جادو شد

و اشفته آن سلسله ی گیسو شد

هندو شه ترکان ختائیست بحسن

شادی کسی که بنده هندو شد

امروز چو شعر هر که در خط کوشد

خطی ز خطت بصد غزل نفروشد

پوشید خط خوب تو عیب سخنت

همچون خط خوبان که زنخ را پوشد

یک جرعه هر آنکه از می ما نو شد

عیب و هنر تمام عٰالم پوشد

ما صاف دلان کینه نداریم ز مهر

خون در دل ما ز مهر دشمن، جوشد

از شوق تو خون در دل گل می جوشد

شمع از هوست به سوختن می کوشد

از عکس گل روی تو دایم چون گل

آیینه لباس چهره ای می پوشد

ز نقحبه ای ار زهر اجل در نوشد

تشریف بر افکند کفن در پوشد

زن قحبه تنش نرفته در خاک هنوز

زنقحبه تری به جای او برجوشد