باید ببرم دوست چو خون در رگ و پوست

دوری ز بر دوست گزیدن نه نکوست

از دوست مرا مراد نزدیکی اوست

چه دشمن اگر دور خوهد بود چه دوست

گر دشمنی ای نگار و گر با من دوست

پیوسته نه ای چو با تو من در یک پوست

گر بوسه دهی و گر طپانچه زنیم

چون دست و لب تو در میانه است نکوست

شیرین سخنم گرچه لطیف و نیکوست

هم می نرهد ز طعنه دشمن و دوست

گویند که باد است همه گفته او

باد است که هم قوت و هم لطف در اوست

در عشق اگر به زور و زر کار نکوست

در کیسه مرا زر است و دل دل نیروست

گویند مرا که دشمن اندر پی تست

تیغ از پی دشمن است و زر از پی دوست

چون با دل تو نیست … در یک پوست

در چشم تو یکرنگ بود دشمن و دوست

بس بس که شکایت تو ناکرده بهست

رو رو که حکایت تو ناگفته نکوست

چون با دل تو نیست وفا در یک پوست

در چشم تو یکرنگ بود دشمن و دوست

بس بس که شکایت تو ناکرده بهست

رو رو که حکایت تو ناگفته نکوست

قصاب یکی دنبه برآورد ز پوست

در دست گرفت و گفت وه وه چه نکوست

با خود گفتم که غایت حرصش بین

با اینهمه دنبه، دنبه میدارد دوست

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوشست تا دوست دروست‌

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست‌

از دیده و دوست، فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده، یا دیده خود اوست‌

تا دوستی دوست مرا عادت و خوست

از دوست منم همه و از من همه دوست.

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش است تا دوست دروست‌

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست‌

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

با دیده مرا خوش است تا دوست دروست‌

از دیده و دوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده، یا دیده خود اوست‌

از فعل بد دشمن و عهد بد دوست

هر روز که نو شود مرا رنجی نوست

جان را خللی نیست که تن زنده بدوست

تا مغز بود نخورد باید غم پوست

چون با دل تو نیست وفا در یک پوست

در چشم تو یک رنگ بود دشمن و دوست

بس بس که شکایت تو ناکرده به است

رو رو که حکایت تو ناگفته نکوست

بینی کله شاه که مه قوقهٔ اوست

گیتیش بگنجدی نگنجد در پوست

عفریت ستم زو که سلیمان نیروست

دربند چو کوزهٔ فقع بسته گلوست

بر سیر اگر نهاده ای دل، ای دوست

چون سیر به یک بار برون آی از پوست

زنهار مگرد گرد این راه مخوف

تا همچو پیاز خاطرت تو بر تو ست

آواز آمد مرا که در جستن دوست

شرط است ز پیش مغز، بشکستن پوست

هر عضو ترا جدا جدا میبُرّیم

این سهل بود بلا ز وارستن اوست

دنیا که جوی وفا ندارد در پوست

هر لحظه هزار مغز سرگشتهٔ اوست

چیزی که خدای دشمنش میدارد

گر دشمن حق نهای، چرا داری دوست

عشق تو که ذرّه ذرّه تابنده بدوست

هر حکم که او کرد، چو او کرد نکوست

چون دانستم که مغزِ جانی ای دوست

از شادی این مغز نگنجم در پوست

جانا! چو ز سر تا قدمت جمله نکوست

سر تا قدم جهان ترا دارم دوست

من بی تو همه مهر تو دارم در مغز

تو با من مهربان چه داری در پوست