ای آنکه نتیجهٔ چهار و هفتی

وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور که هزار بار بیشت گفتم

باز آمدنت نیست چو رفتی رفتی

ای سید کتب خانه برآشفتی

تا ابلهی و بیخودی و خفتی

گفتم هجای (تو) چو گل غنچه

آنرا بیاد سبلت و بشکفتی

گشت آن شکوفه دست بدست از تو

[...]

ای آنکه ز نفسِ شوم در آکفتی

وز آرزوی روی بتان در تفتی

انگار که هرچه آرزو میکندت

دریافتی و گذاشتی و رفتی

ای آن که تو در زیر چهار و هفتی

وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور دایم که در ره آگفتی

این مایه ندانی که چو رفتی رفتی

ای آن که تو در زیر چهار و هفتی

وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور دایم که در ره آگفتی

این مایه ندانی که چو رفتی رفتی

دوشینه مرا گذاشتی خوش خفتی

امشب به دغل به هر سویی می‌افتی

گفتم که مرا تا به قیامت جفتی

گو آن سخنی که وقت مستی گفتی

ای آنکه نتیجه چهار و هفتی

وز هفت و چهار دایم اندر تفتی

می خور که هزار بار بیشت گفتم

بازآمدنت نیست، چو رفتی رفتی

ای فیض بسی موعظه گفتی گفتی

بس گوهر بی‌نظیر سفتی سفتی

یک خفته ز گفته تو بیدار نشد

احسنت کزین فسانه گفتی خفتی

ای آنکه ز سر خویشتن در تفتی

پیوسته بگردش ز چهار و هفتی

دوری چو بکام نگذرانی گیرم

صد مرتبه آمدی و صد ره رفتی

خاموش حزین که گفتنی ها گفتی

با مثقب کلک خویش درها سفتی

اکنون خود را به کوی آزادان کش

خاری بودی، غنچه شدی، بشکفتی