شام رمضان خوشست و گلگشت هرات

با نعره تکبیر و خروش صلوات

خوبانش به تاریکی بازار ملک

چون آب خضر نهان شده در ظلمات

ای مهر گسل که با توام پیوند است

وز تو به یکی عشوه دلم خرسند است

لطفی بکن و بگو که من زان توام

پیداست که قیمت دروغی چند است

شادم که ز من بر دل کس باری نیست

کس را ز من و کار من آزاری نیست

گر نیک شمارند و گرم بد گویند

با نیک و بد هیچکسم کاری نیست

بازآ که عظیم دردناکم ز غمت

پیراهن صبر کرده چاکم ز غمت

افتاده میان خون و خاکم ز غمت

القصه بطولها هلاکم ز غمت

دزدی که کلاه از سر شیطان دزدد

از مرده کفن، ز مرده شو نان دزدد

دزدی که ز دو چشم یکی را ببرد

هر جا که نمک خورد نمکدان دزدد

در ماتم تو دهر بسی شیون کرد

لاله همه خون دیده در دامن کرد

گل جیب قبای ارغوانی بدرید

قمری نمد سیاه در گردن کرد

تا از رخ تو سنبل تر می‌خیزد

گویی که نبات از شکر می‌خیزد

شاها، تو خلیلی، چه عجب می‌داری؟

گر سبزه ز آتش تو برمی‌خیزد؟

بر من ز فراق چند بیداد رسد؟

تا چند ستم بر دل ناشاد رسد؟

فریاد کنم چو نشنوی ناله زار

شاید که مرا ناله بفریاد رسد

ما را چه از آن که هر کسی بد بیند؟

یک عیب که در ما بود او صد بیند؟

ما آینه ایم، هر که در ما بیند؟

هر نیک و بدی که بیند از خود بیند

از لاله و سبزه، نقشبندان بهار

شنگرف برانگیخته انداز زنگار

در آب روان شکوفه انداخته عکس

چون انجم ثابت و سپهر سیار

ای دل، همه اسباب جهان خواسته گیر

باغ طربت به سبزه آراسته گیر

وانگاه بر آن سبزه شبی چون شبنم

بنشسته و بامداد برخاسته گیر

راحت طلبی، به داده دهر بساز

آزرده مشو در طلب نعمت و ناز

لعل و زر و گل چه سود ده روزه بقا

چون سرو تهی دست خوشا عمر دراز

در حلقه عشق ره نیابد هر کس

این گوشه مقام عارفان آمد و بس

گفتی که رسم در سر زلفش به هوس

زنار نبسته ای، در این حلقه مرس

ای زلف مسلسلت بلای دل من

وای لعل لبت گره گشای دل من

من دل ندهم بکس برای دل تو

تو دل بکسی مده برای دل من

مائیم حریم انس را خاص شده

در کوی تو پا بسته اخلاص شده

آهم به محیط چرخ غواص شده

بر ناله من فرشته رقاص شده

ما را به جهان زنی و فرزندی نه

بر پای دل از تعلقی بندی نه

با هیچکس اخلاط و پیوندی نه

اندیشهٔ چونی و غم چندی نه

ای عشق، دگر روی به ما آوردی

با دل حق دوستی به جا آوردی

ای شعله آه، خانه روشن کردی

ای غم، تو خوش آمدی، صفا آوردی

بشتاب که از رهش به گردی برسی

در کوی وفا به اهل دردی برسی

رو خاک شو اندر ره خدمت، شاهی

باشد که به پای بوس مردی برسی

ای آتش سودای تو در هر جانی

بشنو سخن دلشده حیرانی

از خواجه سرا ببر، که افسوس بود

پهلوی چنین گلی چنان ریحانی

لب بر لب من نهاد و نرمک می‌گفت

جانت چو به لب رسید، خود را دریاب