در مصاف قضا به خون عدوش

تا به شمشیر بید گلگون باد

ای به چشمم عزیزتر گردی

کز زمین عطف دامن تو برفت

از تو باز آمدن که یارد خواست؟

شکر این آمدن که داند گفت؟

هر که در راه عشق صادق نیست

جز مرایی و جز منافق نیست

انگور شگال خورد و پینه تاک

ای رفته ز من ترا چه افسون آرد؟

کاین فرقت تو ز چشم من خون آرد

با تو چه کند رقیب تاریکت

بس نیست رقیب تو، ضیای تو؟

لقد طوفت فی الافاق حتی

رضیت من الغنیمه بالایاب

ابیض مظلم و کل بیاض

فی سوی العین و المفارق نور

این کار به زر چو زر نخواهد شد

گرچه ماهند ورچه پروین اند

از در ذم و اهل نفرین اند

سبب جنگ و ننگ و آزارند

علت رنج و خرج کابین اند

کی باشد کی، که در تو آویزم

چون در زر و سیم، مرد نو کیسه

لقد طوفت فی الافاق حتی

رضیت من الغنیمه بالایاب

از خوی بدش چنان همی ترسم

کز وی دل من بر هجر خرسندت

گیرم ار مویها زبان گردند

هر زبان صد هزار جان گردند

تا بدان شکر حق فزون گویند

شکر توفیق شکر چون گویند؟

گردیده بدست رهنمون دل من

در گردن دیده باد خون دل من