درمان دل خود از که جویم

افسانهٔ خویش با که گویم

تخمی که نروید آن چه کارم

چیزی که نیابم آن چه جویم

آورد فراق زردرویی

[...]

آیینهٔ بخت پیش رویم

اقبال به شانه کرده مویم

زآنجا که نه من حریف خویم

در حق سگی بدی نگویم

زینسان که من این مراد جویم

خجلت نبَرَم برآنچه گویم

ای غمخور من کجات جویم

تیمار غم تو با که گویم

گر رخصت گفتن است گویم

ور نی سوی راه خویش پویم

با اینکه ازو سیاه رویم

هم هندوک سیاه اویم

گاه از قصبت صحیفه شویم

گه با رطبت بدیهه گویم

زین جمله فسانه‌ها که گویم

با تو به سخن بهانه جویم

گر نیست جمال و رنگ و بویم

آخر نه گیاه باغ اویم؟

ای خاک درِ تو آب رویم

بر باد مده چو خاکِ کویم

بی‌چاره بمانده‌ام کزین پس

ره نیست به عقل چاره جویم

در کوره‌ی آتشِ فراقت

[...]

ای گریه، ترا چه شکر گویم؟

کز تست هزار آبرویم

آید همه، بوی آتش دل

هر بار که از جگر ببویم

بیگانه و آشنا به یک بار

[...]

مهری که به سینه داشت رویم،

بر روی پدر چگونه گویم؟

خون ریز به روی مشک بویم

تا غازهٔ تر بود به رویم

من از تو بجز وفا نجویم

بیرون ز گلی وفا نبویم

الا ره بندگی نپویم

اسرار تو پیش کس نگویم

درد دل خویش با که گویم

داد دل خویش از که جویم

چون چهره بخون دیده شستم

دست از دل خسته چون نشویم

کر گشت فلک زهای هایم

[...]

دردی که مراست با که گویم

درمان دل خود از که جویم

گه فتنه خال عنبرینم

گه بسته زلف مشک بویم

عشق آمد و رفت نام و ننگم

[...]

درد دل خویش با که گویم

درمان دل خود از که جویم

بی روی تو اوفتان و خیزان

سرگشته ی زلف تو چو گویم

جانم به لب آمد از فراقت

[...]

از وصل دری گشا به رویم

کاشفته به روی تو چو مویم

گر لطف و کرم کنی توانی

ور جور و جفا کنی چه گویم

از باده ی عشق مست گردد

[...]

از چشمه همت آب جویم

وز روی خود آن غبار شویم