بردار مرا که اوفتادم

وز مرکب جهل خود پیادم

در جستن گوهر ایستادم

کان کندم و کیمیا گشادم

مادر که سپندیار دادم

با درع سپندیار زادم

ساقی به صبوح بامدادم

می ده که نخورده نوش بادم

کز تو به نظاره دل نهادم

گر زین گذرم حرامزادم

زین عالم رخت بر نهادم

در عالم دیگر اوفتادم

بدرود که بار برنهادم

در قبض قیامت اوفتادم

فریاد برآید از نهادم

کاید ز نصیحت تو یادم

تا هست ز هستی تو یادم

آسوده و تن‌درست و شادم

امروز نیم ملول شادم

غم را همه طاق برنهادم

بر سبلت هر کجا ملولی است

گر میر من است و اوستادم

امروز میان به عیش بستم

[...]

زان گونه به بانگ بوم شادم

کز بلبل مست نیست یادم

رنجی که نهند بر نهادم

لابد تو کشی، که از تو زادم

زنده‌ست به معنی اوستادم

ور نیست منش حیات دادم

تا دل به غم رخت نهادم

از دیده دو جوی خون گشادم

نامم چو کنند مرغ زیرک

در دام غمت از آن فتادم

ما را که بسوخت آتش عشق

[...]

و امروز که رو به ره نهادم

وز دل گره گنه گشادم

در راه به وادیی فتادم

کز بیم عنان ز دست دادم

لیلی ست ز هر سفر مرادم

نی طالب سلمی و سعادم

هر چند که من نه از تو شادم

یک بار نداده ای مرادم

من دیده ز خواب چون گشادم

در فکر حساب این فتادم

سر بر خط حکم او نهادم

روزی که به قیدِ او فتادم