با این نکو نیت که تو داری بدین صفت

دارد به کارهای تو سلطان تو نیت

زیر نگین خاتم تو کرد مملکت

بفزود هر زمانت یکی جاه و منزلت

بالیدن و نویدن سرو و چنار بین

کاین پیر کشته گیتی طبع جوان گرفت

زد کله های دیبا چون دید بوستان

کز خانه باز دوست ره بوستان گرفت

کو بلبله که وقت نواهای بلبل است

بگریخت زاغ و بلبلش اندر زمان گرفت

و آراست مهر شاه زمانه زمانه را

تا این زمانه حسن بت مهربان گرفت

شد قدر ملک عالی چون پیشگاه ملک

سلطان ابوالملوک ملک ارسلان گرفت

بگذشت ز آب و آتش فرمان جزم تو

بر آب نقش ماند وز آتش نشان گرفت

می گفت راز ملک تو بر اختر آسمان

تا تو جهان گرفتی دشمن جهان گرفت

بسته کمر چو شیر دویدند پیش تو

دولت رکاب دادت و نصرت عنان گرفت

یک لشکر تو بود ولیکن تن تو را

ده لشکر از فریشتگان در میان گرفت

وز دشمنان دمار برآرند روز جنگ

از مرگ هیچ مرد نخواهد کران گرفت

مردی و داد زود بگیرد جهان همه

آری جهان به داد و به مردی توان گرفت

ای شاه عدل ورز بگیری جهان به عدل

کاین طالع مبارک تو آسمان گرفت

معلوم نیست نزد شما کاین نذیر مرگ

اندر میان خلق چو طاف هر دریست

بیحکم او نیفتد برگی ز هیچ شاخ

از جرم خاک تا بمحلی که مشتریست

در مرگ دوستان و رحیل برادران

خندید بر خود آنکه نه بر خویشتن گریست

دهرش کجا فکند و سپهرش کجا کشید؟

روز و شبش کجا زد و بختش کجا نواخت؟

ای خسرو ملوک و جهان دار چیره دست

سلطان شرق و غرب و خداوند هر که هست

با دولت جوان تو دهر خرف جوان

با همت بلند تو چرخ بلند پست

نه دیده ملوک چو تو شهریار دید

[...]

آب عنب تو گیر که اهل طرب تویی

اهل آن کس است آنکه زآب عنب گرفت

گر دل به دام عشق زخوبی دراوفتد

بر هر دلی که عاشق او شد عتاب نیست