کاین سخن رسته پر از نقش باغ

عاریت افروز نشد چون چراغ

نرگس و گل را چه پرستی به باغ؟

ای ز تو هم نرگس و هم گل به داغ

محضر منشور‌نویسان باغ

فتوی بلبل شده بر خون زاغ

خواب رباینده دماغ از دماغ

نور ستاننده چراغ از چراغ

گشته گل افشان وی از هشت باغ

بر همه گلبرگ و بر ابلیس داغ

باد در او دم چو مسیح از دماغ

باز رهان روغن خود زین چراغ

می‌نتوان یافت به شب در چراغ

در قفس روز توان دید زاغ

گفت یکی «وحشت این در دماغ

تیرگی آرد چو نفس در چراغ»

سایه پرستی چه کنی همچو باغ‌؟

سایه‌شکن باش چو نور چراغ

دیده شکیبد ز تماشای باغ

بی گل و نسرین به سر آرد دماغ

گوش که با چشم همی کرد لاغ

مروحه‌ای بود به پیش چراغ

ساخته نه حجره به از هشت باغ

هشت بهشت از نه او با فراغ

تا بنهد بر جگر لاله داغ

گل همه از باد فروزد چراغ

دل چه کند سرو و تماشای باغ

تا بتوانم از همه دارم فراغ

مجلس ما با تو چه محتاج شمع

چون تو نشستی بنشین گو چراغ

سوخته جان همه از داغ و درد

[...]

بی تو حرامست تماشای باغ

با تو مرا از همه عالم فراغ

ای رخ تو شمع شب افروز من

خوش بنشین تا بنشیند چراغ

شیفته را به ز مُفَرِّح بود

[...]

آن صنم القصه بشد سوی باغ

خادمه در پیش و به دستش چراغ

شامه را از گل و ریحان باغ

ساخته چون غنچه معطر دماغ

باغ نشان گر ندهد زیب باغ

باغ شود بر دل نظاره داغ

در دل محرم ز جمالت چراغ

سیه محروم ز تو داغ داغ

زاغ که از گفتنش آمد فراغ

جلوه گر آنک به تماشای باغ