ندانم چه نهیب آمد به رویت

چه سختی دید جان مهر جویت

شبت تاریک بُد همرنگ مویت

کنون رخشنده شد همرنگ رویت

نه آنم من که برگردم ز کویت

وگر جانم برآید پیش رویت

مگر جانم شود رسته به بویت

چنان چون گشته تن خسته به کویت

همان چشمم که دیدی رنگ رویت

و یا گوشم شنیدی گفت و گویت

همی تا دور مانده‌ستم ز رویت

ز باریکی نمانم جز به مویت

و گر شد قطره‌ای آب از سبو‌یت

بسا دجله که سر دارد به جویت

همین باشد نثارافشان کویَت

به رویَت شادم ای شادی به رویَت

نه رندی بوده‌ام در عشق رویت

که تنبوری به دست آیم به کویَت

بدو گفتا که گر شد زرد رویت

پشولیده چرا شد مشک مویت

وگر از جان فشاندن نیست بویت

ندارد هیچ سودی گفت و گویت

غلامش گفت ای من خاک کویت

چو می‌داری ز من پوشیده رویت

اگر این رنگ افتد بر رگویت

دو عالم عنبرین گردد ز بویت

هزاران غم فرو آمد برویت

که تا یک آب آمد در گلویت

اگر تو توبه نکنی زارزویت

بگویم تا ببرّد شاه مویت

بخوردی لاجرم، شادی برویت

بگیرد استخوانی در گلویت

چو دل پروانه شد در عکس رویت

جنون آوردم از زنجیر مویت

منم ناشسته روی از خاک کویت

تویی بیغم که صد شادی برویت

چرا کژ گویی ای من خاک کویت

که کژ گفتن بریزد آب رویت

ز که پرسم ندانم راه کویت

که در کوی اوفتادم زارزویت