نخستین گفت کای فرهاد چونی

چرا چندین ز عشق او زبونی

شنیدم کز غم مریم زبونی

زبان پر ناله و دل پر زخونی

جهان را طی کند چندی و چونی

کلاهش را طراز آید « سلونی »

تحمل را به خود کن رهنمونی

نه چندانی که بار آرد زبونی

ز هر خاکی که آید بوی خونی

ز هر بادی کزو خیزد جنونی

همه با عقل و دانش ذوفنونی

بنای ملک را هر یک ستونی

که نورانیش در هیچ کونی

نشد آلوده بر ترکیب و لونی

دگر هر غیبتی و هر بطونی

از آن تعبیر باشد یا کمونی

نوا در ساز جان از زخمهٔ تو

چسان در جانی و از جان برونی

چراغم ، با تو سوزم بی تو میرم

تو ای بیچون من بی من چگونی

مرا داد این خرد پرور جنونی

نگاه مادر پاک اندرونی

ز مکتب چشم و دل نتوان گرفتن

که مکتب نیست جز سحر و فسونی

چه شیطانی خرامش واژگونی

کند چشم ترا کور از فسونی

من او را مرده شیطانی شمارم

که گیرد چون تو نخچیر زبونی

نمی‌دانستم ای نامردِ کونی

که منزل می‌کنی در باغِ خونی